Plaatsen > Zwarte Zee
De belangrijkste havens zijn Boergas (Turkije), Varna (Bulgarije), Constanþa (Roemenië), Odessa, Sevastopol (Oekraïne), Novorossisk (Russische Federatie), Batoemi (Georgië), Trabzon, Samsun, Sinop en Zonguldak (Turkije). Langs de kust diverse badplaatsen, m.n. in Bulgarije, Roemenië en op de Krim.
Eb en vloed ontbreken vrijwel in de zwarte Zee. De vrij oppervlakkige stromingen zijn langs de kusten overheersend antikloksgewijs. Door de krachtige toevloed uit de westelijke en noordelijke rivieren (Donau, Dnestr, Boeg, Dnepr, Don) en de beperkte verdamping is het oppervlaktewater bevat de zwarte Zee weinig zout. Door de Bosporus in Turkije stroomt brak water (ca. 18) aan de oppervlakte naar buiten en een zwakkere onderstroom voert vrij zout water (38 NaCl) uit de Egeïsche Zee aan. Het noordwesten van de Zwarte Zee is betrekkelijk ondiep; in het zuidelijk deel komen diepten tot 2200 m voor. Het klimaat boven de zee is ’s winters vrij ruw, met noorderstormen, mist- en ijsvorming (Odessa, 1620 ijsdagen per jaar).
Het uitzonderlijke binnenzeekarakter van de Zwarte Zee veroorzaakte een extreme en vrij stabiele tweedeling van de watermassa’s. De mobiele bovenlagen tot bijna 150 m diepte zijn door wind en stromingen flink gemengd met tot 8 cm3 zuurstof per liter water. De gehele stagnerende onderetage daarentegen, die in ca. 2500 jaar wordt uitgewisseld, is volkomen zuurstofloos en het zwavelwaterstofgehalte stijgt bodemwaarts tot 6 cm3.
De tegenwoordige verbinding met de Middellandse Zee via de Bosporus kwam ca. 7500 jaar geleden tot stand. Tot die tijd was het gebied van de Zwarte Zee een grotendeels droog, laaggelegen gebied (depressie), met een centraal gelegen meer waarin een aantal rivieren uitmondde. De verdamping hield evenwicht met de aanvoer van water. Nadat de laatste ijstijd geëindigd was (ca. 10.000 jaar geleden), steeg het water van de Middellandse Zee geleidelijk. Ongeveer 7500 jaar geleden was het niveau van de Middellandse Zee zo hoog geworden dat zij over een toenmalige heuvelrug, op de plaats van de huidige Bosporus, de depressie instroomde. Gedurende ongeveer drie jaar stroomde elke dag ca. 50 km3 zeewater van een hoogte van 150200 meter de laagvlakte in. Hierdoor steeg het water van de Zwarte Zee met ongeveer 15 cm per dag. Hierna ontwikkelde zich het huidige beeld, met een zuurstofrijke bovenlaag en anaërobe bodemcondities. Het sediment vertoont overeenkomst met zwarte bitumineuze schalies die van vele gebieden en van uiteenlopende ouderdom bekend zijn. Het bovenste sedimentlaagje, ca. 30 cm dik en ontstaan in de laatste 3000 jaar, bestaat grotendeels uit de kalkplaatjes (coccolieten) van de kalkflagellaat Emiliania huxleyi, die in de bovenste waterlaag leeft.
Door Westerse toeristen worden in Roemenië vooral de badplaatsen aan de Zwarte Zee bezocht.
Toeristische gezien bestaat de Roemeense Zwarte Zeekust uit drie delen. In het noorden ligt de Donaudelta, een prachtig natuurreservaat met vele zeldzame vogels. Het grootste deltagebied van Europa. De Donaudelta is beslist een bezoekje waard vanwege de unieke vogels (als je van vogels houdt).
Dan volgt het deel met de badplaatsen: Mamaia, Constanta (aanvlieghaven), Mangalia en Eforie-Nord en Eforie-sud.
In het zuidelijk deel liggen een groot aantal planmatig opgezette badplaatsen met namen als Olimp, Neptun, Jupiter, Saturn en Venus.
Ook worden er veel kuurreizen naar Roemenië gemaakt. Vooral in trek zijn de kuren in Sinaia tegen reumatische pijnen en tegen ouderdomsverschijnselen.
Alles bij elkaar strekt de Roemeense kustreek van de Zwarte Zee zich over 245 km uit, van de fascinerende onbeschadigde natuurlijke reservaten van de Delta van Donau aan de vrije tijdsactiviteiten van talrijke vakantiecentra. Terwijl de Delta strikt beschermd is, zijn de zuidelijke 72 km ontwikkeld tot een toeristsich centrum voor strandtoerisme en gezondheids-baden voor alle leeftijden, van kleine kinderen tot veeleisende grootouders.